جنجال فیلم Awake

فیلم هالیوودی Awake با کارگردانی جوبی هارولد Joby Harold و با بازی جسیکا آلبا، ترنس هووارد و کلی برسفورد از 2 هفته قبلا در سینماها به نمایش گذاشته شده است.

روزنامه نیویورک تایمز، در این مقاله، نگاهی داشته به بازتاب این فیلم در میان پزشکان و جامعه.

فیلم‌ها و سریال‌هایی که خطاها و یا  پدیده‌های مرتبط با پزشکی را به تصویر می‌کشند، کم نیستند، اما فیلم Awake، یک پدیده نادر پزشکی را در دنیای سینما نشان می‌دهد، پدیده‌ای که هنوز پزشکان بر سر آن بحث و اختلاف نظر دارند.

این پدیده هشیاری در بیهوشی یا anesthesia awareness نام دارد، در عالم واقع این دوره‌ها کوتاه‌مدت هستند ولی در این دوره‌ها بیماران درد را از حد خفیف تا تحمل‌ناپذیر حس می‌کنند.

ترسناک‌ترین لحظه در فیلم جدید «بیدار» Awake ، بعد از گذشت 34 دقیقه رخ می‌دهد، زمانی که شخصیت اصلی فیلم، «کلی برسفورد» که «هیدن کریستنسن» نقشش را بازی می‌کند، در هنگام عمل جراحی درد ناشی از بریده شدن سینه‌اش را با چاقوی جراحی، حس میِ‌کند. به موازات عمیق شدن برش جراحی به وسیله جراح با بازی «ترنس هووارد»، بینندگان فیلم صدای فریادهای توأم با درد و رنج بیمار را می‌شوند، در حالی که ظاهرا بیمار بیهوش است و بی‌حرکت روی تخت جراحی خوابیده است.

فیلم Awake از 30 نوامبر اکران شده است، زمانی که از ماه‌ها قبل متخصصین بیهوشی خود را بر رویارویی با حواشی فیلم آماده می‌کردند.

 

مدتی قبل انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا، ایمیل‌هایی به 40 هزار عضو خود در مورد این فیلم فرستاد تا آنها خود را برای حمله‌های رسانه‌ای منفی و سؤالات بیماران آماده کنند. رئیس این انجمن، دکتر «جفری آپفلبام» در 2 نوامبر از اعضای این انجمن خواست که در برابر فیلم خونسردی خود را حفظ کنند.

تبلیغ فیلم چالش‌برانگیز است چرا که در آن نوشته شده است، در فیلم «جراحی به شیوه‌ای شبیه رفتار کوسه‌ها با شناگران اقیانوس، در فیلم آرواره‌ها انجام می‌شود.»

برآورد درصد دقیق بیمارانی که پدیده «هشیاری در بیهوشی» را تجربه می‌کنند، دشوار است، گزارشی که در سال 2004 بر اساس چندین مطالعه منتشر شد، بروز این پدیده را 0.1 تا 0.2 درصد نشان می دهد، به عبارت دیگر از 21 میلیون بیماری که سالانه مورد عمل جراحی قرار می‌گیرند، 20 تا 40 هزار نفر دچار این مشکل می‌شوند، ولی یک مطالعه دیگر بروز این پدیده را بسیار کمتر تخمین زد و آن را منحصر به تنها 1400 بیمار در سال دانست.

گرچه درصد اشخاص درگیر این حالت کم است، ولی مسلما صفر نیست. بیمارانی که سطح بالای هشیاری پس از فرایند بیهوشی دارند، درد بسیار زیادی چه در هنگام جراحی و چه پس از آن حس می‌کنند. یک استادیار بیهوشی دانشگاه کالیفرنیا در این مورد می گوید که بیمارانی که این حالت را تجربه کرده‌اند، دردشان آنقدر شدید بوده که از خدا می‌خواسته‌اند، اجازه دهد بمیرند.

 

به تصویر کشیدن محدودیت‌ها و خطاهای پزشکی، تأثیر و تأثر بیمارن و پزشکان، نگاه بیماران و پزشکان به بیماری‌هایی با ماهیت‌های گوناگون کار ظریفی است و گاهی مانند حرکت بر لبه یک تیغ می‌ماند. یک هنرمند می‌تواند به آسانی از جنبه اطلاع‌رسانی به جنبه تخریب و از سرگرمی‌سازی هنرمندانه به وحشت‌آفرینی غیرمسئولانه کشیده شود.

در این میان شناخت و درک درست یک هنرمند از دنیای واقعی پزشکی و توجه به این مسئله که گاه یک سریال یا فیلم از یک هنرمند مشهور می‌تواند تأثیری بسیار بیشتر از صدها مقاله و برنامه پزشکی، بر ذهن و تلقی مردم بگذارد، ضروری است.

تریلر فیلم در یوتیوب

دوست دارین یه عمل جراحی انجام بدین؟

اگر می‌خواهید در قالب یک بازی فلش، یک عمل جراحی انجام بدهید،  این فلش واقع‌گرای جالب را به شما توصیه می‌کنم.

کار با فایل ها در ویژال بیسیک

بازکردن فایل:

هر برنامه ی ویژال بیسیک قبل از این که بتواند داده هایی را زا روی فایل بخواند یا بر روی آن بنویسد ، باید با استفاده از حکم Open آن را باز کند.

قالب حکم Open  به صورت زیر است.

Open strFileName For Mode as #intFileNumber

StrFileName : یک متغیر رشته ای است که نام فایل را در بردارد.(آدرس فایل)

توجه : اگر این فایل در پوشه جاری برنامه است فقط لازم است در متغیر StrFileName نام فایل را بنویسید و نیاز به نوشتن نام کامل(آدرس فایل) نیست.

Mode : به برنامه دقیق می گوید که چه کاری می خواهد با فایل انجام دهد.که یکی از مقادیر زیر می تواند باشد.

Input : اگر Mode را Input قرار دهید به این معناست که می خواهید اطلاعات درون آن را بخوانید.در صورتی که فایل وجود نداشته باشد برنامه پیغام خطا می فرستد.

Output : اگر Mode را Output قرار دهید به این معناست که می خواهید اطلاعاتی را در یک فایل بنویسید.اگر فایل وجود نداشته باشد ویژال بیسیک آن را ایجاد می کند.اگر این فایل از قبل وجود داشته باشد ، ویژال بیسیک ابتدا آن را پاک می کند سپس تحت همان نام ،فایل جدیدی ایجاد می کند و داده های برنامه را در فایل جدید می نویسد.

Append : در این حالت می خواهید اطلاعاتی را در فایل بنویسید ، اما در عین حال نمی توانید اطلاعات قبلی فایل پاک شود.به بیان دیگر می خواهید به محتویات یک فایل چیزی اضافه کنید.در صورتی که فایل وجود نداشته باشد ویژال بیسیک آن را ایجاد می کند تا برنامه ی شما قادر به نوشتن داده ها در فایل باشد.

#intFileNumber : مشخص کننده ی یک عدد است.البته علامت # اختیاری است(در نسخه های قبلی ویژال بیسیک این علامت اجباری بود).این مقدار باید عددی بین 1 تا 255 باشد در حقیقت حکم Open  ، فایل باز شده را به این عدد منسوب می کند و از این به بعد فایل را با آن عدد می شناسد.تا هنگامی که با استفاده از احکام بستن فایل ، فایل را نبندید ; این عدد آزاد نمی شود و استفاده از آن برای باز کردن دیگر فایل ها غیر ممکن است.به این عدد گاهی اوقات کانال گفته می شود.

در ویژال بیسیک تابع ذاتی وجود دارد که می تواند شما را برای انتخاب اعداد آزاد یاری کند.آن تابع FreeFile() یک عدد برمی گرداند که هیچ فایلی به آن منسوب نیست.

مثال ها:

Open "D:Result.dat" For Output As #1

Open "D:Data.dat" For Input As #5

intFileNum = FreeFile

Open "D:News.dat" For Append As intFileNum

بستن فایل:

برای بستن فایل از حکم Close  استفاده کنید.هر فایلی که باز می کنید باید ببندبد.قالب این حکم به شکل زیر است.

Close #intFileNumber

می توانید با استفاده از فرمان زیر چند فایل را همزمان ببندید.

Close #1,#2

برای بستن تمام فایل های باز شده در برنامه هایتان کافی است حکم ‍Close  را به تنهایی فراخوانی کنید.

Close

برای پاک کردن فایل از حافظه از دستور Kill استفاده می کنند.

Kill "d:DataNews.dat"

نوشتن بر روی فایل:

برای نوشتن اطلاعات بر روی فایل احتمالا ساده ترین فرمان ، فرمان Write است . با استفاده از این حکم می توانید هر نوع دادهای که می خواهید بر روی فایلی که قبلا در مد Output یا Append باز شده و عدد منسوب آن را در دست دارید بنویسید.

قالب این حکم به شکل زیر است:

Write #intFileNumber , Var_Value

Var_Value : مقدار یا متغیری است که قصد نوشتن محتوای آن را درون فایل دارید.

برای این که نحوه عملکرد این حکم را بهتر متوجه شوید ، باید بدانبد هر فایل ، یک اشاره گر دارد . هنگامی که یک فایل را به قصد خواندن در مد Input باز می کنید.این اشاره گر در ابتدای فایل قرار می گیرد و هر بار که داده ای را از درون فایل می خوانید ، این اشاره گر به جلو حرکت می کند تا به انتهای فایل می رس.همین اتفاق در هنگام نوشتن اطلاعات می افتد هر بار که مقداری را درون فایل می نویسید،اشاره گر به جلو می رود.

با اجرای هر دستور Write  ، اطلاعات موجود در Var_Value در فایل نوشته می شود و اشاره گر به خط بعدی فایل می رود.

اگر این حکم را به صورت زیر صدا کنیم فقط یک خط خالی درون فایل ایجاد می شود.

Write #intFileNumber

با استفاده از این حکم می توانید چند داده را به طور همزمان در یک سطر از فایل بنویسید.

Write #intFileNumber , StrName , strFamily , intAge , binMarried

حکم رایت نکات خاصی را برای نوشتن انواع داده های مختلف رعایت می کند.

برای جداکردن متغیر های مختلف که در یک دستور Write  می نویسید از کاما(,)استفاده می کند.

بعد از نوشتن همه مقادیر ، اشاره گر فایل را به خط بعدی منتقل می کند.

در اطراف مقادیر رشته ای ; از علامت نقل قول استفاده می کند.

مقادیر تاریخ و ساعت را با فرمت زیر می نویسد:

# yyy-mm-dd hh:mm:ss #

اگر یکی از متغیرها پوچ باشد مقدار #Null#  را می نویسد.

مقادیر بولین را به صورت زیر در فایل می نویسد:

#True#

#False#

به ایت ترتیب دستور Write بالا مقداری مثل مقدار زیر را در فایل خواهد نوشت:

"Ali","Eskandari",35,#True#

همان طور که گفتیم دستور Write بعد از هربار اجرا اشاره گر فایل را به خط بعدی می برد.برای این که این اتفاق نیفتد می توان یک (;) در انتهای Write قرار داد.مثال:

Write StrName;

Write strFanily;

Write inyAge;

دستور دیگر نیز دستور Print است که مانند Write است قالب این حکم به صورت زیر است:

Print #intFileNumber, Var_Value

خواندن اطلاعات فایل:

حکم Input  داده را از فایل می خواند و داده های فایل را در متغیرها و کنترل های برنامه ذخیره می سازد.

قالب این حکم به صورت زیر است:

Input #intFileNumber, Variables

این دستور از فایلی که به منظور Input باز شده و به #intFileNumber منسوب شده است ، به تناسب نوع متغیر Variables داده را خوانده و در آن قرار می دهد.بعد از هر عمل خواندن اشاره گر به جلو می رود.

در هنگام خواندن ار فایل باید مراقب باشید که اشاره گر به انتهای فایل رسیده است یا نه.برای این کار می توانید از تابع   EOF(intFileNumber)  استفاده کنید.

این تابع یک تابع ، Boolean است که در صورتی که اشاره گر به انتهای فایل رسیده باسد ، مقدار True  یر می گرداند.

به عنوان مثال کد زیر نحوه استفاده از این تابع را نشان می دهد:

Input #1, VariableList

Do Until (EOF(1) = True)

    Input #1, VariableList

Loop

حکم زیر ، اطلاعات درون یک فایل را خط به خط می خواند و درون یک متغیر رشته ای می نویسد.

قالب این حکم  به شکل زیر است:

Line Input #intFileNumber, StrLine

یوتیوب به ویدئوهای اوریجینال کاربرانش پول می‌دهد

یوتیوب برنامه‌ای را به نام پارتنر Partner شروع کرده است. در این برنامه یوتیوب، کاربرانش را در قسمتی از سود آگهی‌هایی را که هنگام نمایش ویدئوهای کاربرانش به نمایش گذاشته می‌شود، سهیم می‌کند.

یوتیوب روی اوریجینال بودن ویدئوها تأکید کرده است، بنابراین گمان نمی‌کنم، کاربران از محل تکه‌های ویدئویی جالبی که از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی مختلف انتخاب و آپلود می‌کنند، چیزی به دست بیاورند. در عین حال معلوم نیست که یوتیوب چگونه اصل بودن تک‌تک ویدئوها را تشخیص خواهد داد.

یوتیوب توضیح داده که هر کاربر حق کپی‌رایت و پخش ویدئوهای آپلودشده خود را حفظ خواهد کرد و به علاوه برنامه فقط شامل کاربران علاقمند آمریکا و کانادا است.

هکرهای آماتور زمان

هکرها و گیک‌ها، این روزها کارهای عجیب و غریبی می‌کنند. آقای تام فان باک Tom Van Baak، یکی از همین افراد است. او یکی از اعضای انجمن 400 نفره‌ای به نام «دیوانگان زمان» است که در وقت آزادشان روی ساعت‌های بسیار دقیق کار می‌کنند.

با پایان جنگ سرد و پدیدار شدن فناوری‌های نو، سر و کله بسیاری از ابزار و وسایل سابقا بااهمیت قدیمی در فروشگاه‌ها و سایت‌‌های آنلاین فروش مثل eBay پیدا شد. ابزارهای دقیق اندازه‌گیری زمان مثل ساعت‌های سزیوم و روبودیوم و حتی میزرهای هیدروژنی که دیگر به درد دولت‌ها نمی‌خورد، از جمله این وسایل بودند. این وسایل را می‌شد با بهایی کمتر از یک قیمت یک لپ‌تاپ خوب، تهیه کرد.

چنین شرایطی، فرصت خوبی برای هکرها فراهم کرد، چرا که آنها می‌توانستند به فناوری‌هایی که قبلا دسترسی به آنها ممنوع بود، مجهز شوند.

یکی از این هکرها همین آقای فان باک بود. آقای فان باک که یک برنامه‌نویس بازنشسته است، حدود یک دهه قبل شروع به خریدن ابزارهای دقیق اندازه‌گیری زمان کرد و به آهستی و با صبر و حوصله در طول یک دهه روی آنها کار کرد. حالا آقای فان باک در منزلش یک آزمایشگاه خصوصی و مجهز زمان دارد.

 

چنین تجهیزاتی به او اجازه می‌دهد آزمایشاتی انجام دهد که پیش از این، انجام آنها برای افراد میسر نبود. مثلا چندی پیش او تصمیم گرفت نظریه نسبیت عمومی اینشتین را آزمایش کند، تئوری‌ای که می گوید(1) زمان برای افرادی که نزدیک یک جسم پرچگال هستند، نسبت به افرادی که از این جسم دورتر هستند، آهسته‌تر می‌گذرد. فناوری زمان اینشتین اجازه نمی‌داد که خود او شاهد آزمایش صحت نظریه‌اش باشد، اما آقای فان باک به یاری ساعت‌های دقیقش توانست همراه خانواده‌اش، نظریه نسبیت اینشتین را آزمایش کند.

او و سه فرزندش همراه سه ساعت سزیوم HP 5071 به یک تعطیلات دو روزه رفتند. آنها به جایی رفتند که 1600 متر ارتفاع داشت. بعد از دو روز هنگامی که آنها به خانه برگشتند، دیدند که ساعت‌های همراه آنها 22 نانو ثانیه یا 22 میلیاردیم ثانیه، نسبت به ساعت‌ خانه جلو‌تر است.

منبع

1- Gravitational time dilation یکی از نتایج حاصل از تئوری نسبت عام اینشتین است. خود اینشتین اتساع زمان را نزدیک یک منبع پرچگال پیش‌بینی کرده بود ولی تا سال 1959 آزمایش این مطلب ممکن نشد. بعدها مشاهدات نجومی هم صحت گفته اینشتین را ثابت کرد.